Як доўга дождж ілье, а я ня чую.
Наскрозь, да ніткі, вымакла зямля.
Ніхто нам шчасных дзён не навяшчуе,
Як самі мы – сягоньня і пасьля.
Вяртаючыся з болю, нібы з бою,
Галубячы ўцалелы успамін,
Нязбыўны мой, заручымся журбою
Зялёнаю, як раска і палын!
Даўно няма адказу ў запытаньня,
Жывём пад знакам шанцу і бяды.
I залатой разлукаю каханьня
Апрануты асеньнія сады.
|
|
